ن ش آ ن ی

 خانه دوست کجاست ؟

            «خانه دوست کجاست؟»در فلق بود که پرسید سوار 

آسمان مکثی کرد

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها

                                                          بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

نرسیده به درخت،

کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است

و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است .

می روی تا ته آن کوچه که او پشت بلوغ،سر بدر

                                                       می آورد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد.

در صمیمیت سیال فضا،خش خشی می شنوی:

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه ی نور

واز او می پرسی    

خانه ی دوست کجاست؟

                                                    «سهراب سپهری»